Ścieżki tematyczne:

Przedszkole

Szkoła Podstawowa

Szkoła ponadpodstawowa

Do pobrania:

Formularz zgłoszeniowy (pdf)

Regulamin (pdf)

Daty i godziny projekcji:

Istnieje możliwość indywidualnego doboru terminów spotkań.

Cennik:

Bilet na jedno spotkanie: 18 zł

Karnet na pięć spotkań: 75 zł

Zgłoszenia:

Łukasz Adamowicz
tel: 694 888 375
e-mail: akademia@kinozklasa.edu.pl

Miejsca projekcji:

Kino Agrafka


Wyświetl większą mapę

Kino KIKA


Pokaz KIKA na wiekszej mapie

SZKOŁA PONADGIMNAZJALNA

cykl: Pokręcona współczesność

Niepokorny cykl dla młodych gniewnych, na który składają się najbardziej palące problemy współczesności: kontakt z obcą kulturą, nienawiść na tle rasowym, nierówności społeczne, tożsamość seksualna, religijność czy wizerunek kreowany przez media. Wybrane tytuły, uhonorowane najważniejszymi nagrodami świata filmu (Oscar, Złota Palma), reprezentują kino gatunkowe, jak i niezależne, zarówno film fabularny, jak i dokument, na przemian ironiczny dystans i gorące zaangażowanie.

Lekcja 1: Zbrodnia i kara

Aus dem Nichts
W UŁAMKU SEKUNDY | Aus dem Nichts,
reż. Fatih Akin, Francja/Niemcy 2017, 106'

Niemka Katja Sekerci (nagrodzona Złotą Palmą na MFF w Cannes Diane Kruger) wiedzie szczęśliwe życie u boku posiadającego tureckie korzenie męża (kiedyś dilera narkotyków, dziś przykładnego obywatela) oraz małego synka. Jej świat ulega destrukcji, gdy najbliżsi giną w zamachu bombowym. Zrozpaczona kobieta stopniowo zdaje sobie sprawę, że sprawiedliwości nie doczeka się ani dzięki interwencji policji (przekonanej, że za śmierć Nuriego odpowiada jego kryminalna przeszłość), ani w sądzie. Gdy dochodzi do psychologicznej konfrontacji między Katją a podejrzaną o zamach parą pewnych siebie, zadowolonych z popełnionego czynu neonazistów, bohaterka decyduje się sama szukać zemsty.

"W ułamku sekundy" to nagrodzony Złotym Globem film niemieckiego reżysera tureckiego pochodzenia Fatiha Akina, słynącego z wnikliwych portretów ludzi na pograniczu kultury europejskiej i muzułmańskiej, przeżywających tożsamościowe kryzysy. Po raz kolejny przemawia w imieniu Innego, głośno domagając się otwartości dla przybyszów i bezwzględnych kar dla przestępstw na tle rasowym i etnicznym. W swoim najnowszym dziele łączy polityczną tematykę z atrakcyjnymi elementami kryminału i dramatu sądowego, wykorzystując klasyczne dla kina gatunków strategie budowania napięcia i wzbudzania empatii wobec przeżyć głównej bohaterki. W angażującej widza formie zadaje pytanie o zasadność ideału multikulti i o przyszłość wieloetnicznej Europy.

Lekcja 2: Dystans i zaangażowanie

Amy
AMY | Amy,
reż. Asif Kapadia, USA/Wielka Brytania 2015, 127'

O wielkiej sławie piosenkarki Amy Winehouse przesądził nie tylko przejmujący, głęboki kontralt czy oryginalny repertuar, łączący elementy soulu, R'n'B i jazzu. Wyróżniał ją także ekscentryczny wizerunek niegrzecznej pin-up girl, wybuchowy temperament oraz skłonność do fatalnych zauroczeń. Natomiast tragiczna śmierć w wieku 27 lat, stawiająca ją w jednym szeregu z takimi ofiarami własnej sławy, jak Janis Joplin i Jim Morrison nadała Winehouse status legendy. Zarówno charyzmę, jak i smutek gwiazdy starali się uchwycić twórcy nagrodzonego Oscarem filmu dokumentalnego "Amy".

Fenomen filmu Asifa Kapadii polega na tym, że nie wykorzystał on tak popularnych form dokumentu, jak wywiad czy rekonstrukcja zdarzeń, ale posłużył się wyłącznie materiałami archiwalnymi: nagraniami z telefonu, fragmentami home video, zarejestrowanymi występami na żywo, nagraniami z prób. "Amy" dowodzi, że we współczesnym świecie nie tylko gwiazdy, ale każdy z nas zostawia po sobie mnóstwo wizualnego i audiowizualnego materiału, składającego się na naszą społeczną i medialną personę. Jednocześnie obsypany nagrodami dokument pozwala zadać pytanie o istotę filmowego obiektywizmu. Ograniczenie się do materiałów archiwalnych sugeruje bezstronność twórców, ale już ich wybór wyraża intencję reżysera, szukającego i piętnującego tych, którzy w jego odczuciu byli winni śmierci gwiazdy. "Amy" to więc także emocjonalna wypowiedź, biorąca w obronę samotną i przegraną na gruncie osobistym wokalistkę.

Lekcja 3: Pewność i strach

Thelma
THELMA | Thelma,
reż. Joachim Trier, Dania/Francja/Norwegia/Szwecja 2017, 116'

Subtelna, introwertyczna Thelma pochodzi z obsesyjnie religijnej, kontrolującej każdy jej krok rodziny. Nawet gdy dziewczyna rozpoczyna studia w innym mieście, despotyczny, choć łagodny ojciec i skłonna do emocjonalnego szantażu niepełnosprawna matka starają się z nią utrzymać stały kontakt telefoniczny. W parze z tłumionym buntem i poczuciem winy bohaterka zaczyna doświadczać napadów padaczkowych, zaburzeń świadomości i wizji. Przełomem w życiu Thelmy będzie spotkanie z charyzmatyczną, zmysłową Anją. Pierwsze, transgresyjne zauroczenie wyzwoli z całą mocą paranormalne zdolności dziewczyny.

Joachim Trier łączy w swym najnowszym filmie chłodną gamę barwną i zdystansowaną perspektywę skandynawskiego dramatu psychologicznego z charakterystycznym dla siebie upodobaniem do efektów specjalnych i wizualnych atrakcji. Nie cofa się przy tym przed psychoanalityczną symboliką, której nie powstydziłby się Lars von Trier. "Thelma" to w równej mierze emancypacyjny dramat o budzącej się seksualności, dojrzewaniu do wolności i tożsamościowej rewolucji, jak i oszałamiająca swoją plastyką baśń o współczesnej czarownicy, która przeciwstawia się rządom dobrego króla i nie chce przyjąć roli 'pobożnej księżniczki', czekającej w wieży na królewicza-wybawcę.

Lekcja 4: Ideał i praktyka

The Square
THE SQUARE | The Square,
reż. Ruben Östlund, Dania/Francja/Niemcy/Szwecja 2017, 142'

Dyrektor muzeum sztuki współczesnej w Sztokholmie to ideał współczesnego wielkomiejskiego singla - przystojny, świetnie ubrany, niezaangażowany w stałe związki bon vivant. Zarządzana przez niego placówka przygotowuje wystawę pod tytułem "The Square", której głównym przesłaniem ma być społeczna solidarność i wezwanie do wzajemnej pomocy. Sam Christian nieprzesadnie kieruje się szczytnym przesłaniem twórcy instalacji. Gdy w wyniku ulicznej kradzieży rzuci bezpodstawne oskarżenie i zatruje tym życie chłopca z ubogiej dzielnicy, syna imigrantów, zrobi wszystko, byleby uniknąć odpowiedzialności za wyrządzoną krzywdę.

Bogactwo wątków i konwencji w nowym, nagrodzonym Złotą Palmą na MFF w Cannes filmie szwedzkiego mistrza sprawia, że jest to jednocześnie współczesna wersja "Słodkiego życia" (1960) Federico Felliniego, dramat o społecznych nierównościach i uprzedzeniach wobec obcych, gorzka komedia o życiu osobistym wyższej klasy średniej, zjadliwa satyra na homogeniczność i snobistyczny odbiór sztuki współczesnej oraz monumentalny moralitet odpowiadający na pytanie: "Co musi się stać, abyś zachował się jak człowiek?". Obserwując swojego antybohatera Ruben Östlund nie kryje wątpliwości co do kondycji współczesnego człowieka pokazując, jak cienka jest granica między tzw. kulturą wysoką a tym, co pierwotne i zwierzęce. Jednak, jak w słynnym "Turyście" reżysera, życiowy krach może zapoczątkować wewnętrzną przemianę.

Lekcja 5: Swoje i obce

The Big Sick
I TAK CIĘ KOCHAM | The Big Sick,
reż. Michael Showalter, USA 2017, 119'

Kamail jest stand-upowym komikiem pakistańskiego pochodzenia, Emily stereotypową mieszkanką Nowego Jorku, której rodzice, dziedzice amerykańskiej kontrkultury, deklarują liberalny światopogląd. On usiłuje wywinąć się z matrymonialnych sideł, które zastawia na niego konserwatywna matka, ona ma za sobą powikłaną historię związków. Gdy zaczynają się spotykać, na przeszkodzie staje jego tożsamość emigranta i ostry sprzeciw rodzinnych tradycjonalistów. Dopiero, gdy dziewczyna poważnie podupada na zdrowiu, Kamail orientuje się, jak ważna jest dla niego ta relacja.

Producentem "I tak cię kocham" jest Jude Apatow, król niezależnej komedii amerykańskiej. Produkcja nosi więc charakterystyczne znamiona jego stylu: brak poszanowania dla tematów tabu, swobodne podejście do ciała, celne i zjadliwe społeczne obserwacje. To satyra zarówno na wielkomiejską, pozornie tolerancyjną, lewicową inteligencję, jak i na przybyszów, usiłujących odtworzyć z dokładnością 1:1 warunki życia w swojej ojczyźnie. Jednocześnie twórcy pełnymi garściami czerpią z najbardziej klasycznych schematów filmów o miłości, łącząc motywy znane z komedii romantycznej z melodramatem, realistyczny temat starcia kultur z baśnią o Śpiącej Królewnie. W efekcie powstało dzieło pełne ciepła i autentycznego romantyzmu.