Daty i godziny projekcji:

Istnieje możliwość indywidualnego doboru terminów spotkań.

Cennik:

Bilet na jedno spotkanie: 18 zł

Karnet na pięć spotkań: 75 zł

Zgłoszenia:

Łukasz Adamowicz
tel: 694 888 375
e-mail: akademia@kinozklasa.edu.pl

Miejsca projekcji:

Kino Agrafka

GIMNAZJUM

ścieżka: Trudne tematy

Nasza propozycja w zakresie przybliżenia młodzieży problemów z jakimi spotyka się wraz z okresem dorastania. Zarysowanie problemów społecznych i wychowawczych, będzie stanowić świetną okazję do realizacji lekcji wychowawczej w kinie.

Lekcja 1: PRZYSPIESZONA LEKCJA DOJRZEWANIA

ZATRZYMAĆ | Keeper,
reż. Guillaume Senez, Belgia/Francja/Szwajcaria 2015, 81'

Maxime jest bramkarzem w młodzieżowej drużynie piłki nożnej i planuje rozwijać się w tym kierunku zawodowo. Ma piętnaście lat i dziewczynę, którą kocha z wzajemnością. Bohaterowie są sobą zafascynowani seksualnie i deklarują sobie uczucie w oryginalny sposób, czułym, trochę dziecinnym „Nienawidzę cię”. Kiedy Mélanie zachodzi w ciążę, młodzi zachodzą w głowę, jak to się mogło stać. Dochodzi do zderzenia dwóch postaw: Maxime, początkowo nieprzekonany do zostania ojcem, coraz bardziej godzi się z tą perspektywą. Jego dziewczyna, naciskana przez samotnie wychowującą ją matkę, która sama zaszła w ciążę w wieku nastoletnim, mogłaby dokonać aborcji, ale sama do końca nie wie, czy naprawdę tego chce.

Co młodzi zdecydują się zatrzymać: dziecko czy piłkarską karierę chłopaka? A może jedno nie wyklucza nieodwołalnie drugiego? Belgijski reżyser w swym pełnometrażowym debiucie bardzo ciekawie kreśli sylwetki stojących przed życiową decyzją nastolatków oraz ich rodziców. Po raz kolejny okazuje się, że dojrzałość niekoniecznie automatycznie nabywa się wraz z wiekiem czy życiowym doświadczeniem.

Lekcja 2: PRZEKLEŃSTWA NIEWINNOŚCI

MUSTANG | Mustang,
reż. Deniz Gamze Ergüven, Francja/Niemcy/Turcja/Katar 2015, 97'

Malownicza nadmorska miejscowość, początek wakacji. Pięć pięknych sióstr wdaje się w przypadkowy flirt z napotkanymi na plaży chłopcami. To, co z pozoru przypomina klasyczną narrację o budzącej się kobiecej seksualności, w realiach kultury islamu nabiera tragicznego wymiaru. Dziewczęta, wychowywane przez radykalnie konserwatywną babcię i wuja, zostaną uwiezione w domu za obrazę moralności. Krewni będą szukać sposobu, aby raz na zawsze ujarzmić niesforne nastolatki i narzucić im restrykcyjne, z góry przypisane role.

Fenomenalny debiut tureckiej reżyserki to jednocześnie intymna opowieść o dojrzewaniu i polityczny manifest. Kontemplacja dziewczęcej cielesności, niewinnego erotyzmu i zmysłowego wdzięku młodych Turczynek łączy się tu w harmonijną całość z obrazem współczesnej Turcji. „Mustang” daje nam możliwość obserwacji realistycznych i złożonych, pełnokrwistych postaci, walczących z narzuconymi stereotypami i podejmujących walkę o samostanowienie. Bez baśniowej słodyczy; bez tanich, melodramatycznych chwytów, bez utopijnej wiary w możliwość rewolucyjnej naprawy świata. Lirycznie, z zaangażowaniem i nieśmiałą nadzieją, że kobieca wspólnota może uczynić wyłom w najbardziej opresyjnym systemie.

Lekcja 3: NIEZNOŚNE TRUDY BYTU

BYŁA SOBIE DZIEWCZYNKA | Charleen macht Schluss,
reż. Mark Monheim, Niemcy 2014, 104'

Charleen ma chmurne spojrzenie, wiecznie ściągnięte brwi i zawsze ciętą ripostę, przez co sprawia wrażenie nastolatki nieprzyjemnej i opryskliwej. To nie do końca prawda: dziewczyna przechodzi trudny okres dojrzewania, dlatego sama jest „trudna”. Jedyną osobą, którą szanuje, jest jej babcia; poza tym wszyscy Charleen denerwują: „Dorośli są nieskończenie żenujący”, mówi. Fascynuje ją śmierć, dlatego odbywa staż w domu pogrzebowym i słucha muzyki wyłącznie artystów, którzy już nie żyją. Postanawia popełnić samobójstwo - wynikające bardziej ze znużenia otaczającym ją światem niż egzystencjalnego bólu, które jednak się nie udaje. Od tej pory wszyscy wokół będą jej udowadniać, że decyzja była pochopna i że warto jest żyć.

Mark Monheim z wielką dozą sympatii portretuje trudy wieku nastoletniego. Jego opowieść o rozterkach wyalienowanej, wrażliwej piętnastolatki nie jest depresyjnym świadectwem dojrzewania, lecz ciepłym komediodramatem dla każdego. Film nieraz wywołuje na twarzy widza uśmiech i potakujące kiwanie głową ze zrozumieniem: rówieśnicy Charleen przeżywają na co dzień podobne problemy co ona, zaś widzowie dorośli mogą zobaczyć w zachowaniu bohaterki i jej sposobie postrzegania rzeczywistości siebie sprzed lat.

Lekcja 4: MULTIKULTI. RÓŻNE HISTORIE, JEDNO MARZENIE

SZKOŁA BABEL | La cour de Babel,
reż. Julie Bertuccelli, Francja 2013, 99'

Intrygujący tytuł dokumentu Julii Bertuccelli niezwykle trafnie odpowiada jego treści. Biblijną wieżą Babel jest paryska szkoła, a zwłaszcza jedna klasa przygotowawcza, do której uczęszczają sami cudzoziemcy. Dwudziestu czterech uczniów, dwadzieścia cztery historie, dwadzieścia cztery powody, dla których młodzi musieli - sami albo z rodzinami - opuścić swoje ojczyzny. Chinka i Wenezuelka, Polka i Marokańczyk, Irlandczyk i Chilijka, Serb i Białorusin... Różne języki, narodowości, kolory skóry, różne wyznania. W eksperymentalnej klasie adaptacyjnej to, co łączy wszystkie dzieci, to, paradoksalnie, ich inność.

Niezwykle ważną rolę w procesie otwierania uczniów na siebie nawzajem pełni nauczycielka, przez cały film funkcjonująca jedynie jako głos, który widz słyszy zza kadru. To ona przeprowadza z nastolatkami lekcje nie tylko nauki języka francuskiego, ale przede wszystkim te najważniejsze: lekcje życzliwej ciekawości względem drugiej osoby, akceptacji, zrozumienia. Widz poznaje osobiste dramaty nastolatków i towarzyszy im w trudnej walce o siebie i ich rodziny. Nadzieję na lepsze życie nastolatkowie upatrują w nauce języka francuskiego. Reżyserka pokazuje nam, czym jest społeczeństwo wielokulturowe w pigułce. W „Szkole Babel” nie dochodzi do pomieszania języków, ale porozumienia ponad podziałami.

Lekcja 5: EMIGRACJA - ADAPTACJA - INTEGRACJA

WSZYSCY ALBO NIKT | Nous trois ou rien,
reż. Kheiron, Francja 2015, 102'

Debiutującemu w roli reżysera stand-upowemu gwiazdorowi Kheironowi udało się dokonać niemal niemożliwego: przedstawić najbardziej dramatyczne wydarzenia z historii Iranu w komediowej tonacji, bez wykroczenia poza reguły dobrego smaku. W tym energetycznym, pełnym dobrej, płynącej prosto z serca siły filmie debiutant opowiada historię swoich rodziców. Młodzi, zaangażowani politycznie idealiści początkowo, z narażeniem życia, występują przeciwko reżimowi szacha Mohammada Rezy Pahlawiego – tylko po to, aby w okresie rządów ajatollaha Ruhollaha Chomeiniego pożegnać się z nadzieją na pokojową i demokratyczną realizację islamskich ideałów. Dysydenci są zmuszeni uciec do Francji, aby rozpocząć tam nowe życie.

Reżyser wciela się tu w rolę własnego ojca, co dodatkowo potęguje siłę oddziaływania i intymny kontekst całości. W oryginalnej i zabawnej narracji znajdziemy ducha nieśmiertelnej „Amelii” Jeana-Pierre’a Jeuneta, a w samej historii – szansę, aby spojrzeć z zupełnie innego punktu widzenia na losy Irańczyków. „Wszyscy albo nikt” to piękny i radosny film o szansie na budowę multikulturowego społeczeństwa.